Συνάδελφε σχολικέ σύμβουλέ, έγινες ξανά επιθεωρητής…

Του Δρ Ζαχαρία Καψαλάκη

            Έτυχε να γνωρίσω τον επιθεωρητή ως εκπαιδευτικός, όταν ο «θεσμός» έκλεινε τον κύκλο του. Προέρχομαι όμως από δασκαλοοικογένεια και τον ξέρω καλά.

 Έτυχε όμως να γνωρίσω τους πρώτους σχολικούς συμβούλους στο ξεκίνημά τους. Ότι καλύτερο διέθετε ο κλάδος τη «χρυσή» δεκαετία του 1980… Πραγματικοί παιδαγωγοί, που είχαν λύσεις να σου δώσουν, που είχαν κάτι να σε διδάξουν.

            Στη συνέχεια τα πράγματα άρχισαν να ακολουθούν μια.... στασιμότητα, μια υποτονικότητα και φτάσαμε στην μέρες μας που κυριολεκτικά ο θεσμός βάλτωσε…

            Έγινε γρανάζι του συστήματος και όχι γρανάζι του σχολείου και της εκπαίδευσης…

            Έτσι πλέον φτάσαμε στο τέλος αυτού του θεσμού.

            Ο σχολικός σύμβουλος ξανάγινε επιθεωρητής, ξαναφόρεσε τη μάσκα (για να μη γράψω κουκούλα) του αξιολογητή και βγήκε σεργιάνι για σεμινάρια αυτοαξιολόγησης, αξιολόγησης στις μέρες μας και πάει λέγοντας…

            Έχετε άραγε συνάδελφοι αναρωτηθεί, πού βοηθούν όλα αυτά το δημόσιο σχολείο;

            Έχετε άραγε συνάδελφοι αναρωτηθεί, πώς αυτά τα σεμινάρια θα μας κάνουν καλύτερους ως εκπαιδευτικούς.

            Προσπάθησα, αλήθεια το λέω, να δω που θα μας βοηθήσουν, πως θα μας βελτιώσουν, αλλά δε βρήκα κάτι για να το στηρίξω.

            Ίσως μεγάλωσα και δεν καταλαβαίνω πλέον πολλά πράγματα από τη σημερινή μνημονιακή παιδαγωγική που υπηρετείτε…

            Ίσως μεγάλωσα και δεν μπορώ να απορροφήσω τις νέες μνημονιακές γραμμές πλεύσης της εκπαίδευσης που προωθείτε…

            Δεν με πειράζει όμως…

Αλήθεια το λέω.

Δεν με πειράζει καθόλου!

Κρατώ μέσα μου την ελεύθερη παιδαγωγική σκέψη, τη δημοκρατική συμπόρευση των εκπαιδευτικών στο δημόσιο σχολείο, την παιδαγωγική ελευθερία που χρόνια τώρα υπηρετώ και ως δάσκαλος και ως διευθυντής σχολείου (εδώ χρειάζεται ο αόριστος του ρήματος: υπηρετούσα), αλλά δε συμβιβάζομαι, ούτε χειραγωγούμαι…

Λυπάμαι μόνο τα νέα παιδιά. Τους νέους συναδέλφους, τους μόνιμους αναπληρωτές του κλάδου, που έχετε πάψει πλέον να τους εμπνέετε, να τους καθοδηγείτε, να τους ανοίγετε δρόμο στην εκπαίδευση…

Ίσως γιατί χάσατε το δικό σας το δρόμο.

Το δρόμο του επιστημονικού συνεργάτη του κλάδου.

Και ξαναμπήκατε στο δασκαλομίσητο δρόμο του επιθεωρητή.

Κρίμα… Κρίμα… Κρίμα…

 

(ΥΓ: Βλέπετε επιμένω να σας αποκαλώ με τον ιερό όρο του «συναδέλφου», ίσως για τελευταία φορά…

Καλή μοναχική πλέον πορεία στην εκπαίδευση.

Μετά από τη στάση σου αυτή, δύσκολα οι δρόμοι μας θα ξανασυναντηθούν στο δημόσιο σχολείο).