Ο δρόμος των διαρκών ανάλγητων πολιτικών που στο όνομα της οικονομικής συγκυρίας συνθλίβει τους αδύναμους, τους μη έχοντες, τον κόσμο της εργασίας, τη νέα γενιά, δημιουργώντας οικονομικό και εργασιακό μεσαίωνα, σαρώνει κάθε μορφή κοινωνικού κράτους και στερεί το μέλλον στους νέους, δεν είναι δυνατό να μείνει χωρίς απάντηση.
Το ασφυκτικό πλαίσιο χειραγώγησης της κοινής γνώμης μέσω της αποδοχής της λογικής ότι για όλα πρέπει να πληρώσει, όποιος δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει αλλιώς, γιατί σε αντίθετη περίπτωση κινδυνεύει η κρατική υπόσταση και ύπαρξη, έχει ως στόχο να στερήσει από κάθε φωνή ή σκέψη αντίστασης τη δυνατότητα να συσπειρώσει αγωνιστικά τις μάζες που πλήττονται.
Η ισοπεδωτική, κατευθυνόμενη πολιτική της υπόδειξης, ουσιαστικά της μαζικής συνδικαλιστικής δράσης, ως υπεύθυνης για μεγάλο μέρος από τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας και η στοχοποίηση των δρώντων στους χώρους των κοινωνικών αγώνων, δημιουργούν το υπόβαθρο της μελλοντικής υποθήκευσης κάθε μορφής αγώνα ο οποίος θα μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στα σχέδια των ισχυρών, για όσο το δυνατό μεγαλύτερο κέρδος.
Το φαινόμενο παίρνει περισσότερο ανησυχητικές διαστάσεις από το γεγονός, ότι στο βωμό μικροπαραταξιακών σκοπιμοτήτων που δεν έπρεπε να έχουν καμιά απολύτως θέση στη σημερινή συγκυρία που τα πάντα είναι στο στόχαστρο και τα πάντα.....
ανατρέπονται, υπάρχουν φωνές «εντός των τειχών» που διαδίδουν, αναπαράγουν την ίδια επιχειρηματολογία με τους πολέμιους των εργαζόμενων. Η συγκεκριμένη παραδοξότητα, το συνδικαλιστικό κίνημα να δέχεται βολές τόσο από τους κυβερνητικούς εκφραστές των ανάλγητων αντιλαϊκών πολιτικών όσο και από οργανωμένες ή και ανοργάνωτες φωνές της πληττόμενης βάσης, είναι ένα νοσηρό φαινόμενο που δυναμιτίζει εκ των έσω την αναγκαία ενότητα που πρέπει να υπάρχει για να μπορέσει να αντιμετωπιστεί η σφοδρή επίθεση στη ζωή των εργαζόμενων και ρίχνει νερό στο μύλο όσων αποφασίζουν και υλοποιούν αντικοινωνικές αποφάσεις. Συνάδελφοι,
Η εφαρμογή του νέου μισθολογίου - φτωχολογίου που σε συνάρτηση με όλα τα προηγούμενα ανάλγητα μέτρα του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου έχουν ήδη εφαρμοστεί, αλλά και τα κάθε είδους χαράτσια που έχουν επιβληθεί, είναι γεγονός πως έχουν φέρει σε πάρα πολύ δύσκολη θέση το σύνολο του εκπαιδευτικού κόσμου αλλά και όλων των εργαζόμενων της χώρας.
Η χωρίς όρια και λογική πολιτική απαράδεκτης λιτότητας, έχει φέρει τους μισθούς μας πολύ κάτω από τα όρια της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Ιδιαίτερα για τους νέους συναδέλφους τα μέτρα είναι τόσο δυσβάστακτα που μετατρέπουν τους υποτιθέμενους μισθούς σε προνοιακά επιδόματα.
Όλη αυτή η αντιμετώπιση ενός κλάδου εργαζόμενων που εκτός από τα τυπικά προσόντα που διαθέτουν τα μέλη του, έχει και την τεράστια ευθύνη να προετοιμάσει τη γενιά του αύριο, υποδηλώνει ότι είναι επιλογή η υποβάθμιση της εκπαίδευσης ώστε να περνούν ευκολότερα οι αντικοινωνικές πολιτικές, όχι μόνο στο παρόν αλλά και στο μέλλον.
Μέσα σε αυτή τη δραματική κατάσταση στόχος του κινήματος πρέπει να είναι η καλύτερη δυνατή εκτίμηση της πραγματικότητας, η οποία στη συνέχεια με βάση τις δυνατότητες που υπάρχουν, θα φέρει την καταλληλότερη αντιμετώπιση της βίαιης επίθεσης που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι.
Η εξαλλότητα, οι κραυγές χωρίς ταυτόχρονη διατύπωση πρότασης, αλλά και η παραίτηση, η μη συμμετοχή, η αδράνεια, η λογική του «τίποτα δεν αλλάζει άρα γιατί να αγωνιστώ», είναι το ίδιο αναποτελεσματικές λογικές που δεν βοηθούν κανένα.
Με ενότητα στη βάση αλλά και στην ηγεσία, αλλά και ενότητα στους στόχους της δράσης, μπορούμε να διεκδικήσουμε με ελπίδα αυτό που μας στερούν, την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στο αύριο εμάς και τα παιδιά του ελληνικού λαού.
Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. το διάστημα των τελευταίων κρίσιμων μηνών προσπάθησε να δημιουργήσει τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις συμπόρευσης όλου του κόσμου της εργασίας. Μέσα από πολύμορφες αγωνιστικές πρωτοβουλίες και δράσεις (5 ημέρες απεργία, συλλαλητήρια, συμβολικές καταλήψεις, μουσικές εκδηλώσεις, παρεμβάσεις στα Μ.Μ.Ε.) προσπάθησε να αναδείξει το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η εκπαίδευση και οι εκπαιδευτικοί - οι χειρότερα αμειβόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι.
Ταυτόχρονα, αφουγκραζόμενο την αγωνία της βάσης του κλάδου, η οποία είναι αντίθετη σε όλες τις πολιτικές που εφαρμόζονται, αλλά δυσκολεύεται απίστευτα από τις οικονομικές συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί προχώρησε σε τέτοια διαχείριση που από τη μια να μην επιτρέπει σε κανέναν να υπαινίσσεται πως ο κλάδος συμφωνεί με όλα αυτά που γίνονται και από την άλλη να μην εξοντώνει οικονομικά τα μέλη του.
Σε αυτό το πλαίσιο και με στόχο τη διατήρηση των ζητημάτων της Παιδείας στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, σε τοπικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο, το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. αποφάσισε αγωνιστικές δράσεις με παρεμβάσεις σε πρώτο χρόνο, στις πόλεις της περιφέρειας όπου λειτουργούν παιδαγωγικά τμήματα αλλά και στις έδρες των Περιφερειών. Εκδηλώσεις που αναδεικνύουν τα προβλήματα και τα δίκαια αιτήματά μας (συνεντεύξεις τύπου, συλλαλητήρια, ανοιχτές συζητήσεις, συναυλίες).
Οι νέοι συνάδελφοι που φοιτούν στα Παιδαγωγικά Τμήματα, τα μεγαλύτερα ίσως θύματα των ανάλγητων περικοπών στην εκπαίδευση, η Πανεπιστημιακή κοινότητα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση όλων των βαθμών, το γονεϊκό κίνημα μέσω των θεσμικών του εκφράσεων, ο κόσμος της εργασίας (Εργατικά Κέντρα, Νομαρχιακά Τμήματα ΑΔΕΔΥ) θα αποτελέσουν τους φυσικούς συμμάχους στην προσπάθεια ανάδειξης των ζητημάτων της εκπαίδευσης.
Η δραστηριοποίηση των Πρωτοβάθμιων Συλλόγων Εκπαιδευτικών και η στήριξη των δράσεων, θα δώσει τη δυνατότητα στο μαχόμενο κομμάτι της εκπαίδευσης να εκφραστεί, να συμμετέχει, να οργανώσει, να δράσει.
Ταυτόχρονα το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. σε επικοινωνία και επαφή με την ΑΔΕΔΥ, την ΟΛΜΕ και άλλες Ομοσπονδίες, στα πλαίσια της διεύρυνσης του αγωνιστικού μετώπου αντίδρασης, θα προσπαθήσει να δώσει έκφραση στην οργή και τη δικαιολογημένη αγανάκτηση του κόσμου της εργασίας.
Σε δεύτερο χρόνο και αφού θα έχουν κορυφωθεί οι διαδικασίες βάσης, θα συγκληθεί Ολομέλεια των Προέδρων των Συλλόγων όλης της χώρας η οποία θα μεταφέρει τον προβληματισμό που θα αναπτυχθεί και θα συνδιαμορφώσει την αγωνιστική πρόταση του επόμενου διαστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου